Een stukje 'wijn' geschiedenis

Uit archeologische opgravingen blijkt dat mensen al duizenden jaren wijn van druiven maken. In Mesopotamië (het huidige Iran en Irak) zijn bij archeologische opgravingen 7.000 jaar oude kruiken aangetroffen met wijnresten. De algemene kennis van de wijnbouw is vermoedelijk door de Egyptenaren verder ontwikkeld. Het ging hierbij meestal om rode wijnen.

Circa 2.000 jaar v. Chr. bereikte de druivenstok Griekenland. De Grieken hebben op hun beurt druivenstokken en wijnkennis verspreid naar andere gebieden in het Middellande Zeegebied, waaronder Etrurië (het huige Toscane). In Italië waren het de Romeinen die de wijnbouw verder ontwikkelden. Ze legden wijngaarden aan in meer noordelijk gelegen landen als Frankrijk en Duitsland.

De meeste wijngebieden in het huidige Frankrijk dateren uit de Romeinse tijd.  In de middeleeuwen legden vooral monniken zich toe op de wijnbouw. Ieder klooster produceerde zijn eigen wijn, die werd gebruikt in de mis. In de middeleeuwen en daarna namen missionarissen en Europese immigranten druivenstokken mee naar de Nieuwe Wereld, waaronder de Verenigde Staten, Zuid-Amerika en Australië.

Aan het einde van de 19e eeuw kregen verschillende Europese wijnlanden een enorme tegenslag te verduren. Een omvangrijke druifluisepidemie vernietigde duizenden hectaren wijnbouwgrond. De Franse wijnbouw werd gered door Europese druivensoorten te enten op Amerikaanse stammen. Die waren resistent tegen de druifluis. Veel wijnlanden van de Nieuwe Wereld hebben daarin het voortouw genomen. Tegenwoordig komen er niet alleen bijzondere wijnen uit de Oude Wereld, maar ook uit gebieden als Noord- en Zuid-Amerika, Zuid-Afrika en Australië en Nieuw-Zeeland.